Kolano skoczka jest uszkodzeniem dotykającym więzadło rzepki oraz w mniejszej częstotliwości ścięgno mięśnia czworogłowego uda. Przyczyną powstawania patologii ścięgna jest nagły uraz, lub częściej sumujące się mikro-urazy będące wynikiem przeciążenia. Kolano skoczka w zdecydowanej większości dotyka sportowców oraz osoby uprawiające sport rekreacyjnie. Zdecydowanie częściej choroba atakuje kobiety niż mężczyzn. Przyczyny powstawania przeciążenia mogą być różne, począwszy od błędów treningowych, przez nieodpowiednie obuwie aż do anatomicznych uwarunkowań predestynujących do przeciążenia aparaty wyprostnego kolana(staw rzepakowo-udowy, mięsień czworogłowy wraz z ścięgnem mięśnia czworogłowego i więzadłem rzepki). Po przekroczeniu punktu krytycznego przeciążenia dochodzi do powstania aktywnego procesu chorobowego objawiającego się bólem, pieczeniem, podwyższoną temperaturą oraz niemożliwością dalszego trenowania.

 Rehabilitacja kolana skoczka jest procesem długotrwałym i skomplikowanym. Samo więzadło jest bardzo słabo unaczynione, jego potencjał do samoistnego wygojenia jest niski. Słabe ukrwienie ogranicza możliwości leczenia  farmakologicznego. Rehabilitacja opiera się na specyficznym treningu celowanym na obciążanie miejsce uszkodzenia. Trening powinien być prowadzony cyklicznie w odstępach 36 godzinnych, pozwala tona możliwość przebudowy uszkodzonych włokiem w więzadle. 

Kolano skoczna jako efekt błędów w mechanice aparatu ruchowego wymaga analizy  wielu elementów mających swoją wypadkową w kolanie. Sprawdzeniu musi podlegać zachowanie i jakość ruchu w stawach sąsiednich czyli stopach i biodrach, technika wykonywania biegu oraz wyskoku i lądowania.